Recensie 1

Julie Kagawa is een vaak geuite naam als er gesproken wordt over auteurs van young adult-boeken. Niet alleen schreef ze de ‘Iron Fey’-boeken waarvan De IJzerkoning het eerste deel is, ook is ze de schrijfster van de ‘Blood of Eden’-serie. De vraag is echter of ze haar reputatie weet waar te maken met haar debuut De IJzerkoning.  

De cover van De IJzerkoning is ten eerste zeer mooi. Alle boeken in de ‘Iron Fey’-serie hebben een sprookjesuitstraling door het gebruik van reliëf en glitters op de covers. Dat is dan ook wel logisch aangezien de verhaallijn van de boeken is doorweven met sprookjeselementen. Meghan Chase blijkt de dochter te zijn van elfenkoning Oberon van het Zomerhof. Wanneer haar broertje Ethan ontvoerd wordt, gaat ze naar hem op zoek in de wereld van de fae, Nimmernimmer.  Dan blijkt dat deze sprookjeswereld wordt bedreigd door de ijzerfae en dat zij de enige is die hen kan bestrijden en haar broertje kan redden van de ijzerkoning.  

Het idee achter het verhaal om een verbinding te leggen met de sprookjeswereld is zowel intrigerend als fascinerend. Niet alleen komen we Shakespeares sprookjesfiguren Oberon en Titania tegen, we maken ook kennis met Grimalkin - een kat die doet denken aan de Cheshire Cat uit Alice in Wonderland - en pixies, kobolden en dryaden. Kagawa weet daarnaast het verhaal vlot aan elkaar te schrijven. Jammer genoeg blijken de bijfiguren veel interessanter te zijn dan de protagonist van het boek en zijn zij naast het concept van het boek de enige reden dat het boek de moeite van het lezen waard maakt.  

Young adult-lezers zijn gek op liefdesverhalen en waarschijnlijk zorgt dit ervoor dat het boek veel lezers aanspreekt. Ash is dan wel het meest interessante en charmante personage van het boek en de enige die realistisch op gebeurtenissen reageert, dit weet toch niet te voorkomen dat de liefdestriangel van Kagawa er één is die je van mijlenver ziet aankomen en één die weinig origineel is.  

Dit aspect is niet het enige dat niet origineel is aan het verhaal: het is alsof Kagawa een lijst met clichés heeft gepakt en ze allemaal in de 384 bladzijdes van het boek heeft willen stoppen. Op het hoogtepunt van het verhaal is dit zo in strijd met het karakter van de personages dat het verhaal er vervelend van wordt. Door de vele clichés mist Kagawa de kans om zelf sterke personages te ontwikkelen en het verhaal daarmee écht origineel te maken. Daardoor komt bijvoorbeeld ook de eindstrijd waar het boek naar toe werkt totaal niet uit de verf.  

De acties van hoofdpersonage Meghan zijn in het geheel niet logisch. Zo gaat Meghan zonder aarzelen direct op het gevaar in vermomming af, terwijl ze diverse keren is gewaarschuwd dat ze haar ogen in Nimmermeer niet moet geloven. Ze piept en schreeuwt bij elk gebeurtenis in het boek, terwijl ze gewaarschuwd is om stil te zijn. Deze domme acties kweken weinig sympathie voor het hoofdpersonage en maakt haar volstrekt onlogisch. Het is ontzettend essentieel dat het hoofdpersonage het verhaal draagt, maar Meghan kan die taak helaas niet aan. De uitspraken die ze doet passen vaak totaal niet bij de rest van haar karakter. Daardoor wordt ze erg tegenstrijdig voor de lezer. De consistentie van het verhaal is in dit boek jammer genoeg ook ver te zoeken. Meghan wordt bijvoorbeeld door haar faebloed in de mensenwereld snel vergeten, maar toch wordt er een actieve zoekactie naar haar gestart op het moment dat ze verdwijnt.  

Al met al blijft het concept van De IJzerkoning leuk en ook het liefdesverhaal dat er in verwerkt is is lekker zoetsappig, maar het boek is verder een teleurstelling. Dit verhaal had zoveel kunnen zijn met de ideeën die eraan ten grondslag liggen, maar door de slechte uitwerking mist het boek de kans om een goede aanvulling op het young adult-genre te zijn. 

 

Recensie 2

Je zal maar ontdekken dat je een fae bent…
De ijzerkoning is het eerste boek uit de ‘Iron Fey’ reeks. Het is een spannend verhaal met een heel open einde. Je wordt echt uitgedaagd om het volgende deel ook te lezen, omdat je wilt weten hoe het nu verder gaat met Meghan en haar vrienden in Nimmernimmer.

Meghan, Ash, Puck en Grimalkin zijn de hoofdpersonen in het verhaal. Zij hebben heel verschillende karakters en eigenschappen die elkaar kunnen aanvullen en raken gedurende het verhaal aan elkaar verbonden in de zoektocht naar Ethan en de ijzerkoning.

Het verhaal wordt verteld door Meghan zelf en dat maakt het mogelijk om de avonturen als het ware zelf te beleven. Je leeft helemaal met Meghan mee en haar ontwikkeling van een angstige naar een steeds zelfverzekerdere fae is heel bijzonder. Aan het begin van het boek kun je al zien dat het verhaal erg spannend kan worden.

‘Mijn naam is Meghan Chase.
Over een kleine vierentwintig uur word ik zestien. Sweet sixteen. Een leeftijd met een magische klank. Meisjes van zestien horen te veranderen in prinsessen, verliefd te worden, naar feestjes te gaan en meer van dat soort dingen.
…..
Ik geloof niet dat dat voor mij opging.’

De ijzerkoning is een fantasieverhaal dat begint in de normale wereld, maar voornamelijk afspeelt in een fantasiewereld. De omgeving is ook binnen de fantasiewereld afwisselend, met het Zomerhof, Winterhof en IJzerrijk. Deze afwisseling tussen de werelden en de verschillende heersers, maken het verhaal extra interessant. Zeker ook omdat ze beeldend beschreven zijn.

Voor de liefhebbers van avontuur en fantasie is De ijzerkoning een fantastisch boek om te lezen. Wees er wel op voorbereid dat je meer en meer uit de serie wilt lezen.

 

De Opdracht

 

ik ben het deels met recensie 1 eens omdat hij boek is inderdaad mooi is en het beschrijft het verhaal ook al een beetje. Het feit dat er sprookjesfiguren van shakespeare is ook mooi in het boek verwerkt. Doordat Kagawa het vlot weggeschreven heeft maakt het makkelijk en snel om te lezen. Maar er wordt gezegd dat de bijpersonen veel interessanter zijn dan de hoofdrolspelers en ik ben het daar niet mee eens, er wordt wel veel verteld en uitgelegd over de sprookjesfiguren en daardoor lijkt het alsof ze interessanter zjn maar eigenlijk kom je iets meer te weten over Nimmernimmer en zijn inwoners. Er wordt ook gezegt dat young-adult lezers op zoek naar liefde in verhalen maar dat is niet zo althans bij mij niet. Ash is inderdaad de realistische persoon in het boek en de liefdestraingel kon je inderdaad zien aankomen. In deze recensie word ook verteld dat het net lijkt of Kagawa van een lijst met cliches een boek geprobeerd heeft te maken, ik ben het er niet mee eens maar de personages missen wel de sterke kanten zoals beschreven in de recensie. Over Meghan zijn de meningen verdeelt, ik snap wel dat ze piept en schreeuwd als ze ergens van schrikt ook al is er gezegd dat ze stil moet zijn en alleen het is haar ook verteld dat ze haar ogen niet moet geloven maar dat is moeilijk als je het toch echt ziet dus dit stuk is best wel realistisch geschreven. Het tegenstrijdige van Meghan persoonlijkheid is ook menselijk. Ik vond het een mooi boek omdat er een mooie lijn tussen fantasie en realiteit in zit. Maar het is wel een beetje vreemd dat Meghan wordt gezocht onddanks haar faebloed. En het laatste gevecht kan je misschien wel een beetje voorzien maar het blijft mooi om alle details te lezen.
Ik ben het helemaal met recensie 2 eens omdat als eenmaal begonnen bent in boek 1 dan wil je door het open einde deel 2 ook nog lezen om te weten hoe het verder gaat. Alle delen eindigen met een open einde, behalve het laatste deel. De afwisseling tussen de rijken en plekken is ook mooi.